Reality check in Delft

Wie de stand in Hoofdklasse HSB voor aanvang bekeek zou misschien verwachten dat het treffen tussen DSC 1 met vijf matchpunten en SHTV 1 met vier matchpunten een gelijkopgaande strijd zou worden. Dat de Delftenaren met gemiddeld zo’n 160 ratingpunten meer aan de borden verschenen zou een betere voorspeller blijken.

Bij uitzondering was ik playing captain en ik drukte mijn spelers op het hart dat in het geval van remise aanbieden of aannemen met mij overlegd diende te worden. Echter, deze situaties zouden in het geheel niet aan de orde komen.

Na een uurtje spelen deed ik mijn ronde en constateerde dat wij vrijwel geen poot aan de grond hadden gekregen. Evert had weliswaar een pion gekregen, maar had met minder ruimte te kampen. De tegenstander rukte op en Evert kon het uiteindelijk niet droog houden.

Eduard had daarvoor al moeten opgeven. In een interessante partij had hij uit alle macht aangevallen op de koningsvleugel, maar moest op de damevleugel ernstige schade incasseren. Hij gaf achteraf aan dat hij meer had moeten verdedigen op de damevleugel.

Karl viel in voor Daniël en weerde zich kranig met de zwarte stukken. De tegenstander wist langdurige druk op de stelling van Karl uit te oefenen en onze speler moest na lang volhouden de vlag strijken.

Rik met zwart had zijn koningsloper vertrouwd op g7 geplaatst, maar de tegenstander rukte met de h-pion doodleuk op naar h6, waardoor de loper terug moest naar f8. Rik probeerde tegenspel te creëren op de andere vleugel, maar het bleek tenslotte niet genoeg om de zaak in evenwicht te houden.

Peter speelde met wit een gambiet en kreeg enig initiatief. In het middenspel kon de tegenstander binnendringen en verliet de witte stelling niet meer. Ook hier moesten wij een nul noteren.

Thomas kwam ogenschijnlijk goed uit de startblokken met een pionnenstorm op de koningsvleugel. Het tegenstootje op de damevleugel bleek lastig uit te pakken waarna het initiatief naar de opponent ging. Op een zeker moment stortte de stelling van Thomas in elkaar.

Ik liet mij op bord 3 verleiden tot een brutaal paardoffer. Er was zeker wel compensatie voor, maar het werd nooit echt voldoende. Hoewel het leuker is om de hele tijd in de aanval te zijn in plaats van nauwgezet te moeten verdedigen, zoals mijn tegenstander deed, kreeg ik uiteindelijk mijn verdiende loon.

Ging er dan werkelijk niets goed? Wouter viel op het laatste moment in voor de ziek geworden Hans en redde de eer. Hij zette de partij met zwart degelijk op, maar een ongelukkige hergroepering leidde tot een verlamming van zijn stukken. Wouter moet daar toch de pest over in gehad hebben, maar hij besloot door te vechten tot het bittere eind. Dat noodlot kwam onvermijdelijk dichterbij. En toen ging de tegenstander door de vlag.