Het kan vriezen, het kan dooien

Terwijl teamleider Maarten elders vertoefde, had ik me opgeworpen als plaatsvervanger om de echte vice-teamleider te ontzien. En zo stond een team van achter tot de tanden bewapende schakers in de nieuwe speellocatie van SV Promotie in Zoetermeer. Het was een echte schaakhappening, want het eerste team van de thuisvereniging (ons tweede heeft daar nog *kuch* mooie herinnering aan) had ook een wedstrijd en het KNSB-bekerteam nam het op tegen onze collega's uit Naaldwijk. Kortom, een prima ambiance voor een interessante wedstrijd.

Op basis van de speelsterkte waren wij favoriet, maar zoals ook bij het WK voetbal is gebleken is dat geen garantie. Dat bleek al snel toen Benjamin op de 12e zet tot zijn schrik misgreep en een stuk kon inleveren. Gelukkig was het twee borden verder precies omgekeerd, want Jan stond een stuk voor. Bij alle borden stonden de klokken in ons voordeel en ik was hoopvol dat daar een mooi resultaat uit kon komen. Tijdnood is altijd de laatste scherprechter, zoals zou blijken.

Een loopje langs de borden liet zien dat niet iedereen de drie gouden regels had gevolgd en dat hoefde niet altijd. Toch had een enkeling daar beter wel aan gedacht. Peter had het wel gedaan, maar wat hij ook probeerde, de remisegrens werd niet overschreden en na een vrij bloedeloze partij moest hij het eerste halfje van de wedstrijd laten noteren. Kort daarop verloor Benjamin en won Jan.

Joost had een ingewikkelde stelling op het bord waar lange tijd geen worst van te maken was, maar minder stond hij zo te zien niet. Jesper naast hem ging nauwkeurig te werk en kreeg langzaam, steeds meer ruimte. Daar telde ik al een virtueel punt en op de lagere borden was het niet minder. De speelsterkte van diverse tegenstanders kennende moest er met oplettendheid geen wolkje aan de lucht zijn. Die wolken begonnen buiten trouwens langzaam te dalen, onzichtbaar voor de spelers in de warme speelzaal.

Frans zette ons op voorsprong door een pionnenstorm te beginnen op de damevleugel. Een vrijgespeelde c-pion was erbij cruciaal en twee van de boertjes konden gebroederlijk naast elkaar op de zesde rij worden geplaatst. Intussen had Steven één vrijpion op de b-lijn en begon te zoeken naar manieren om door te breken. De zware stukken gingen van het bord, waardoor een paard en een loper aan beide zijden de zaak moesten klaren.

Aan het bord van Joost kwam, met de tijd van John Tan snel teruglopend, een overwinning in zicht. Zou de Zoetermeerse kopman door zijn vlag gaan? Nee, want iemand had de klok verkeerd ingesteld en tien seconden bij de aanvangstijd opgeteld en geen increment ingesteld. Dat hebben wij zelf ook jaren geleden ook eens meegemaakt. Het kon gelukkig keurig rechtgezet worden en de partij werd afgerond met een overwinning voor Joost.

3½-1½ op het scorebord, Jesper in een overwegende stelling, Steven nog steeds proberend erdoor te komen en Eric op het laatste bord met een loper tegen pion in het voordeel. Een overwinning gloorde aan de horizon, maar zoals we allemaal weten (of althans zouden moeten weten) schuift de horizon altijd op als je ernaartoe gaat. Jesper wikkelde af naar een pionneneindspel, maar liet zich piepelen en zag zijn tegenstander met een dame de zaak beslechten. Een leerzaam moment.

Nog steeds geen nood, want de overgebleven twee waren zeker in problemen, al begon de tijd bij Eric een beetje krapper te worden. Met ruim acht minuten op zijn klok zou het echter naar inschatting geen probleem hoeven zijn. De zware stukken hoefden alleen nog afgeruild te worden en zijn loper zou de beslissing helpen brengen. Steven vroeg of hij remise mocht aanbieden, want hij kwam er niet door en het eerste matchpunt was binnen.

Alle aandacht was nu gericht op de nog steeds zwoegende Eric. Inmiddels waren de dames van het bord en had hij nog ruim vier minuten over. Nog steeds voldoende en alleen torenruil was nog nodig. Zijn tegenstander had een vrijpion op e5, drie stappen van de promotie verwijderd, maar zijn koning stond binnen het vierkant. Moet een teamleider op zo'n moment remise adviseren? Decisions, decisions. Het storen van een speler kan ook ontregelend werken, een speler kan zelf denken dat remise beter is dan verliezen. Misschien was het een moment van bevriezen, maar Eric aarzelde over een torenruil en miste daarna mat achter de paaltjes. Begrijpelijk dat hij daar na een lange, zware partij 'not amused' over was. Buiten was heel symbolisch de mist opgekomen.

Een wedstrijd is een teamactiviteit en dat we slechts één matchpunt hebben binnengehaald kan en mag nooit verweten worden aan enkele speler. Het kan beter en gelukkig komen er nog vier wedstrijden. Die luxe hebben veel van de komende tegenstanders niet meer. Wij kunnen nog gaan voor negen matchpunten, voldoende om in de 2e klasse te blijven en niet te promoveren naar de 1e.