When the going gets tough...

...the tough get going is een lied van Billy Ocean uit de jaren 80. Het was de titelsong van de film The jewel of the Nile. Tijdens de voorlaatste wedstrijd in dit seizoen van ons eerste team begon op een bepaald moment dit nummer door mijn hoofd te spelen. Toen was er inmiddels wel al veel water door de Nijl gestroomd en de temperatuur gestegen tot hogere waarde.

Ook nu was William van Zanten verhinderd en was Evert Baak bereid gevonden om de opengevallen plaats in te nemen. Hij verkeert al enige tijd in een blakende vorm en is hard op weg om zijn verloren Elo-punten terug te winnen. De rest van het team was flink door elkaar gehusseld om, evenals in de vorige wedstrijd, zo veel mogelijk bordpunten bijeen te sprokkelen. Toen was het meer een soort oefening tegen het tweede team van Het Witte Paard uit Sas van Gent, na deze achtste ronde al kampioen, nu moesten we het tegen het derde team van deze sterke vereniging opnemen en meer scoren om de druk te verminderen op de laatste wedstrijd. Het plan was even eenvoudig als moeilijk uit te voeren: liefst winnen, maar een gelijkspel is ook nuttig, verliezen is geen optie. En zoals bekend, werken tegenstanders daarbij nooit mee; dat is hun taak ook niet.

De bezoekers bleken zich ook nog eens versterkt te hebben. Twee basisspelers resp. Elo 1945 en 1855 waren vervangen door een speler met 2102 en de man die in de vorige wedstrijd tegen Cor Kanters niet verder kwam dan remise, met 1979.

Evert kwam tegenover de laatstgenoemde in de gelegenheid om zijn favoriete verdediging te spelen en dat stemde hoopvol. Hans en zijn overbuurman bleken het er over eens dat ze rustig zouden beginnen, terwijl bij Tjomme juist snel virtuele rook van het bord kwam. Peter offerde onder het motto ‘niet van dat bange’ een pion voor stukkenspel en ging een lange, lange partij tegemoet en ook Twan probeerde het al snel met een pion minder. Stijn kwam goed uit de opening en ook Marco leek niet veel problemen te gaan krijgen. Sander kreeg snel de ruimte en na 15 zetten zag het er voor hem al behoorlijk riant uit.

Tjomme vreesde, nadat er een ingewikkelde stelling met allerlei moeilijk door te rekenen complicaties was ontstaan, dat hij in de fout zou gaan. Hij was niet helemaal fit en wilde graag op remise ingaan. Omdat ik enkele minuten eerder ook niet alles meer begreep van de partij, mocht hij dat. Intussen had een paardschaak de koning van Twan de hoek in gedreven en stuurde zijn tegenstander aan op afruil naar een toreneindspel. Zijn vrije pion op de damevleugel had een mooie kans om aan de overkant te geraken. Bij Stijn zag het er ongeveer gelijk uit, maar waren er wederzijdse mogelijkheden voor meer. Hans en Peter hielden het goed vol tegen hun succesvolle opponenten, terwijl Marco langzamerhand in een lastig eindspel begon te komen. Een vrije witte pion begon hem voor problemen te stellen. Evert hield ook goed vol, maar leek niet meer dan remise te gaan halen. Geen probleem, want dat was op voorhand mijn inschatting op basis van de speelsterktes. Sander had nog meer ruimte verkregen en zat met wegtikkende tijd doodkalm te rekenen over een aanval.

Toen kwam Stijn naar me toe: hij had een remiseaanbod gehad. Het algemene beeld van de wedstrijd was echter niet helemaal geruststellend en Stijn moest het nog even proberen. Lukte het niet, dan mocht hij alsnog remise accepteren. Een duur besluit, zoals later zou blijken, want even later was het afgelopen. Een aangenomen paardoffer leidde tot verlies. Het werd niet veel later nog erger, want Marco zag geen kans om zijn verspreide pionnen (hij stond er één achter) voldoende te dekken en moest opgeven.

Dat ging lekker: één remise en twee nullen. Het werd tijd voor wat goed nieuws. Dat kwam van Sander. Hij had de zwarte koningsstelling in gatenkaas veranderd en combineerde vervolgens zijn tegenstander van het bord. En het werd beter, want niet veel later was Hans door de verdediging van zijn tegenstander gebroken en maakte gelijk. Evert had een pion meer, maar kwam niet verder en bood remise aan, maar zijn tegenstander wilde daar niet van weten. Geen goed idee, want even later werd zijn koning in het centrum gevangen en won Evert een loper, terwijl zijn a-pion een enthousiaste wandeling naar de overkant kon gaan maken. Een welkom en doorslaggevend punt, zoals zou blijken. Twan worstelde op dat moment al met een complex toreneindspel, kwam een pion voor, maar kon niet verhinderen dat zwart zijn vrije pion messcherp naar de overkant dirigeerde. Weer stonden we gelijk.

De heldenrol werd door Peter gespeeld. Nadat hij in een eindspel T+P+4 aan beide zijden was beland sprak hij optimistisch de woorden “Ik kan niet meer verliezen”. Een boude uitspraak, vooral toen hij niet veel later een pion achter was komen te staan. Er ontspon zich een gigantisch gemanoeuvreer met torens en paarden en het leek er op dat Peter de pion minder prima wist te compenseren. Maar toen de torens werden geruild werd het nog een graadje ingewikkelder. De zwarte koning kon meer naar voren komen en de witte monarch moest proberen de vrijpion tegen te houden. Op de damevleugel werden pionnen geruild en een gelijkspel kwam weer iets dichterbij. In mijn hoofd begon een melodie te spelen: When the going gets tough... De zwartspeler zat hoofdschuddend te spelen, maar wist zijn koning in het centrum te krijgen. Het begon er nu toch benauwd uit te zien. Peter gaf geen krimp. De gasten hadden met verbazing het verloop staan volgen: er was al diverse keren de mogelijkheid geweest voor hun man om de partij te beslissen. En toen kwam het cruciale moment! Zwart kon een definitieve klap uitdelen met ...Kc3 en pionwinst. Het eindspel P+2 tegen P zou niet meer gehouden kunnen worden. Zwart speelde echter ...Pc3+ waarna een geforceerde variant volgde die via zetherhaling tot remise leidde.

Daarmee werd een kostbaar matchpunt verkregen. In de laatste wedstrijd zal dit huzarenstukje herhaald moeten worden om in de KNSB-competitie te kunnen blijven spelen. Op 25 april wordt de beslissende slag in Zoetermeer gevoerd.