Bittere pil

Het zou geen gemakkelijke wedstrijd worden, dat was van tevoren al duidelijk. Niet alleen ons eerste team als de nummer zes uit de rangschikking tegen de nummer drie, die ook al veilig is na vier overwinningen en een verlies, maar bovendien moesten we het andermaal stellen met twee invallers. Aan de kant van de bezoekers was er ook een invaller, een sterke. Basisspeler Marc Naalden was verhinderd en vervangen door Ivo Kok (met 100 Elo-punten meer). Bij ons moesten Ton Bodaan en Aleksander Henke het ontbreken van William van Zanten en Sander Pauw compenseren en het had niet veel gescheeld of ze hadden een significante bijdrage aan de uitslag geleverd.

Het begon helemaal niet slecht. Aan vrijwel alle borden waren de stellingen in balans en een moeizaam duw- en trekwerk om het initiatief lag in het verschiet. Ton had een vrije rol gekregen: hij moest eruit halen wat hij kon. Geen druk voor hem. Met zijn bekende nauwkeurige spel wist hij voor elkaar te krijgen dat na flink veel manoeuvreerwerk het punt gedeeld kon worden. De eerste uitslag viel dus niet tegen.

Aan de andere borden begon op dat moment wat tekening in de strijd te komen. Peter stond optisch gelijk, maar moest het nog wel bewijzen, terwijl Stijn een fraaie partij speelde tegen de teamleider van de gasten, waarbij het lange tijd onduidelijk bleef wie er beter stond. Twan had nog steeds gelijkspel, maar probeerde er meer uit te halen. Tjomme was er ook deze keer in geslaagd een ongelooflijk ingewikkelde stelling op het bord te toveren, wat voor een toekijkende teamleider een genot is om te zien, naar een crime om te doorgronden. Dan hadden Marco, Hans en Aleksander duidelijker stellingen die vooral bij de laatste twee hoopvol stemden. Aleksander wist in een eindspel te komen, waarbij de overgebleven toren en paard van zijn tegenstander vast stonden op de damevleugel. Het leek een kwestie van tijd voor hij dat kon gaan verzilveren. Hans stond gewoon goed en had een sterke voortzetting voor het uitkiezen. Marco had een gelijke stelling, maar wel een pion meer. Terwijl de zon buiten uitbundig scheen, dreven binnen vanaf dat moment donkere wolken over.

Hans verloor de greep op de stelling en moest capituleren en Peter zag zijn stelling ook achteruit gaan. Het vreemdst was wat gebeurde bij Aleksander: een bijna spreekwoordelijk te winnen stelling liep langzaam terug, de witspeler slaagde er in zijn twee stukken te mobiliseren en pionnen naar voren te loodsen. Een paardmanoeuvre werd gemist of onderschat, waardoor het niet meer mogelijk was om de promotie van de witte a-pion te vermijden. Een matnet dreigde.

Bij Tjomme begon er ook het een en ander te kraken, wat de vooruitzichten er niet beter op maakte. Twan zag intussen geen kans om meer uit zijn stelling te halen dan remise, maar Stijn had meer controle gekregen. Marco hield ook vol en kreeg de mogelijkheid om heel misschien te winnen. In het eindspel met lichte stukken had hij in ieder geval de beste kansen. Zich bewust van wat er zich aan de andere borden afspeelde, ging hij er nog eens goed voor zitten...

Toen ging het snel. Tjomme kreeg wederom een nul aan de broek en Marco miste nipt de winst, waardoor slechts een halfje restte. Gelukkig slaagde Stijn wel en kon hij als enige een vol punt bij laten schrijven. Peter had nog iets van niets weten te maken en twee pionnen in het centrum naar voren gedirigeerd. Daar werden ze echter gestuit en door de tegenstander geneutraliseerd.
De uitslag stond, want hoewel Aleksander als laatste nog bezig was om te proberen zijn inmiddels in het nauw gedreven koning te redden, was het duidelijk dat het ieder moment afgelopen kon zijn. Niet dus. Hij wist nog allerlei trucs uit de hoed te toveren om zijn verdediging gaande te houden en waarachtig, onder inlevering van zijn toren leek het nog even dat hij de deur dicht ging houden. De jongeman tegenover hem was een andere mening toegedaan, ging er nog eens goed over zitten peinzen en vond een opening. Doek.

Een bittere pil, want hoewel winnen mooi was geweest, was gelijkspel lange tijd mogelijk. Het mocht niet zo zijn. Hopelijk staan binnenkort de neuzen weer eens allemaal de goede kant op, maar eerst wordt het hele team op trainingskamp gestuurd naar Zeeuws-Vlaanderen...